nü

kaybolmanın adımizleri

nü

gövdenin ortasından iki göz bana bakar

böyle çıplaksın bir ayıbı örter gibi

iki boyuta indirgiyor hacmini perdeler

tahrik eden bir siluetsin loş odalarında

şehir denen kargaşanın

sırf çıplaksın yalnız rujun bordo

dönerken dünya en ilkel haline

tarihin raflarını tozutarak

fırlatıp atmak gece denen nevresim denen

toprak denen şaka denen

allah denen konfeksiyon denen bütün örtüleri

en sade haliylesin keşmekeşin

yataktaki dağınıklık olarak

en saf beyazsın

çarşaflara

üzümün sıcak şarabın kaynar

kadeh kaldırıyoruz banliyölere

orada gürültü yapabiliriz

batık güneşlerden kıvılcım

ve alev dokunulmaz ve alev titrek

rüzgâr şekil veriyor

senin de vücut hatlarına

ateşgedesin

etrafındayım

üstelik ateşe veriyorsun dağ başlarını

gayrı dağların dumanı yüzüdür göğün

cehennemi yeter nefesin tutuşturmaya

akan ağzın suyuyla kovuldu ya kul cennetten

harlayacak salgılar üretiyoruz

bir ormanı ayaklandıran yangını

ve lokomotifleri ve külhanları

değil mi ki ikimiz de nefes nefeseyiz

değil mi ki günahkarız

olsa olsa meryem kadar

yağmur: tanrı terliyor mahrem yerlerine kâinatın

gürlüyor etinden koptukça damlalar

sönmeyeceğiz yanmadan

yağmalanmayacak hiçbir yanımız

soyunuyorum

yaşlı dünyanın medeni bunaklıklarını

alelacele anadan üryan

adele güçlü

kaslar harıl harıl terliyor

kasıklar işledikçe

yalın anlamdan türüyoruz birlikte

dağlar yerle bir

düzlükte şelaleler şahlanıyor

yalnızlıklar ve

türeyişler

bizden

bir orman yalnızlaşıyor şehir merkezinde

yekpare yalnızlaşıyor bedenlerimiz

göğe bakarak ağlamak isyanımız olabilirdi yağmurlara

ve bulutlara belki kuraklığa ama en çok tanrılara

ancak

biz ha bre gidip geliyoruz birbirimize

kaygan ve ıslak