10- اعترافات من

در جستجوی هوش اخلاقی | In Search Of Ethical Intelligence

لئو تولستوي از طلایه‌داران ادبیات جهان است. بسیاری از مورخان ادبی معتقدند ستون‌های ادبیات غرب را تولستوی، «هومر»، «دانته»، «شکسپیر» و «گوته» تشکیل می‌دهند.

تولستوی در سال ۱۸۲۸ میلادی در جنوب مسکو و در خانواده‌ای اشرافی متولد شد. او پدر و مادرش را در کودکی از دست داد و بعد از آن سرپرستی‌اش به خویشاوندان سپرده شد. در کودکی معلم خصوصی داشت و آموزش‌های اولیه را در خانه دید.

تولستوی تا پنجاه سالگی در کمال حشمت و آسودگی و خوشبختی زندگی کرد. وجود همسری مهربان و فرزندان خوب، ثروت زیاد، احترام اجتماعی، و شهرت بالا در روسیه، همه و همه از هر طرف راحتی و آسودگی برای وی و خانواده اش به ارمغان آورده بود.

تا این که به یکباره حادثه عجیبی در زندگی وی تحولی عمیق در شخصیت او به وجود آورد. در اوج خوشبختی، به یکباره افکاری به درونش راه پیدا کرد که ذهن وی را مشوش ساخت و او قادر به بیرون انداختن آن افکار نبود. او دچار بحران معنوی عمیقی شده بود.

این افکار به طور روشن ناظر بر معنای زندگی بود: چرا چنین زندگی می کنی؟ سرانجام این زندگی چه خواهد شد؟

تولسنوی در کتاب اعترافات من نوشت: "ناگهان زندگی من به پایان رسید ... دیگر آرزویی نداشتم. من می دانستم که هیچ چیز مورد نظر نیست. حقیقت این است که زندگی مزخرف است. به ورطه رسیده بودم و دیدم که در مقابل من چیزی جز مرگ وجود ندارد. من، یک انسان سالم و خوشبخت ، احساس کردم که دیگر نمی توانم زندگی کنم.

او در جست و جوی یافتن جوابی برای یافتن حقیقت و معنای زندگی، اول به علم روی آورد ولی فهمید علم به جای شناخت و پاسخ به سؤالات، آن را دور می زند، سؤال های خود را مطرح می کند و بعد به آن سوال ها پاسخ می دهد.

او همه رشته های علمی را بررسی کرد و نه تنها به نتیجه ایی نرسید بلکه دریافت که همه ی کسانی که در جستجوی کشف حقیقت به تحقیقات علمی پرداخته اند نیز چیزی نیافته اند و همه آنها در ورطه نا امیدی سرگردان مانده اند.

او بیشتر از هر چیز، علم را ناتوان در روشن ساختن مفاهیم نامتناهی یافت و فهمید علم، سؤالات و پاسخ هایش را به مفاهیم متناهی تبدیل می کند.

تولستوی سپس رو به فلسفه کرد ولی خود را به همان میزان تخریب شده دید. او به جای دریافت پاسخ، همان سؤال را با ساختاری پیچیده در فلسفه یافت و از ناتوانی علم و فلسفه در ارائه ی پاسخی واقعی به علت وجودی انسان و درک معنای زندگی عمیقاً آزرده خاطر شد.

او که نزدیک بود خودکشی کند، آخرین چنگ خود را به مذاهب بزرگ جهان و سنت های کهن زد تا جواب هایش را در ارتباط با پرسش کهن معنای زندگی پیدا کند.

او در كتاب اعتراف می نویسد: ذهن ناتوان و پیر من امیدوار بود که با ایمان به رستگاری برسد و راه نجاتی بیابد. باید با دقت و توجه کامل به بررسی و تحقیق ادامه می دادم تا حقیقت را در یابم.

من به مطالعه و بررسی نوشته ها و آداب دینی روی آوردم، کاری که از آن وحشت داشتم. در گذشته می گفتم که همه آموزش های دینی دروغ است، و شک نداشتم که دروغ هایی در آیین های مذهبی وجود داشت که همه آن از کلیسا سر چشمه می گرفت.

در واقع دروغ و حقیقت در آداب و رسوم مقدس و در کتاب انجیل در هم آمیخته بود. پس باید کشف می کردم که کدام راست و کدام نادرست است. باید آن ها را از هم تشخیص داده و جدا می کردم.

اختلاف بین همه این مذاهب باعث سر در گمی در من شده بود.

وقتی عقاید آنان با هم در چنین تناقض آشکاری است یعنی هیچکدام از این مذاهب به حقیقتی که سرچشمه ایمانشاشان است دست نیافته اند.

"جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند"

حقیقت چیز دیگری است، باید توضیحی برای آن پیدا می کردم. ایمان داشتم که حقیقتی وجود دارد و باید در جستجوی آن باشم.

تولستوی که پاسخ به علت وجودی خودش در زندگی را در علم و فلسفه و مذهب نیافته بود در تلاش نهایی برای یافتن پاسخ خود، به معنویات رو آورد.

از طریق آدرس ایمیل زیر با ما در ارتباط باشید:

[e-mail]

بخشی از فیلم‌های کمتر دیده شده از لئو تولستوی را می‌توانید در پیج اینستاگرامی زیر مشاهده کنید

@ethicalintelligence