"Tijd" van M. Vasalis & "Ruimte" van Ingmar Heytze (door Jan Kostijn Dieben)

Alles van waarde is weerloos

TIJD Ik droomde, dat ik langzaam leefde... langzamer dan de oudste steen. Het was verschrikkelijk: om mij heen schoot alles op, schokte of beefde, wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee de bomen zich uit de aarde wrongen terwijl ze hees en hortend zongen; terwijl de jaargetijden vlogen verkleurende als regenbogen... Ik zag de tremor van de zee, zijn zwellen en weer haastig slinken, zoals een grote keel kan drinken. En dag en nacht van korte duur vlammen en doven: flakkrend vuur. - De wanhoop en welsprekendheid in de gebaren van de dingen, die anders star zijn; en hun dringen, hun ademloze, wrede strijd... Hoe kón ik dat niet eerder weten, niet beter zien in vroeger tijd? Hoe moet ik het weer ooit vergeten? RUIMTE Ik droomde dat ik pijlsnel leefde, twaalf maal sneller dan het licht – het was fantastisch. Om mij heen stond alles stil, voorgoed bevroren in volkomen relativiteit. Het voelde als onsterfelijkheid; ik zag planeten in hun baan bevriezen en kometen vaart verliezen, slakkensporen uit hun staarten, hoe het zonlicht aarde maakte als een straal van vallend water. Later, toen ik het heelal in elke richting had doorkruist op de trilling van een snaar en wetenschap en wichelaars tot waanzin had gedreven met een schier oneindig leven dat voor hen geen uur besloeg, wist ik de warme lentedag waarop ik pas geboren was nog lang genoeg voor 100.000 jaar.