Kalbini kendine aç

Seda’nın Sesi

Etrafımızda olanlar, gördüklerimiz bizi dağılmış, savrulmuş hissettirebilirler. Dışarısı bu kadar görültülü iken asıl çağrının içeriye olduğunu fark edebiliriz. Hepimiz aynı konular ve düşüncelerle hizzalı olmayacağız. O yüzden her şeyin ve her konunun önemli gibi gözüktüğü bu dönemde senin için hizzalı ve senin için anlamlı ve önemli olanı anlamak önemli. Bu da kendini hatırlamak, tanımak ve anlamakla olur. Kendimize uyanma vakti. Sadece dış dünya değil, bu dönem kişisel ilişkilerimizde yaşadığımız dinamikler de bize bizimle ilgili ayna tutuyor olabilir. Yaşadıklarımız en derin inançlarımızla bizi yüzleştiriyor olabilir. Davranışlarımız değişse bile inançlarımız değişmediyse kendimizi aynı şeyleri yaşarken bulabiliriz. Ve aynı şeyleri yaşamak yeri geldiğinde bizi tekrardan hayata küstürebilir, kalbimizi kapamamıza neden olabilir. Ve aslında bu inançtan ilk biz kendimize davranıyoruz. İlk biz kendimize bunu yaşatıyoruz her gün. Ve biz kalbimizi, dış dünyadan ve başkalarından önce kendimize kapıyoruz. Seni, içinde bulunduğun döngüde tutan dışsal ve içsel inançlara ve sistemlere uyanma vakti. Her ne kadar eski yaraların bu dönem ortaya çıkıyor ve kendini hissettiriyor olsa da, fark ettiğin yerden bırakarak yeniye ve kendine uyandığın yerden tam kendinle hizzalı olana alan açıyor ve çağırıyor. Kalbini kendine açık tutmak neye benzer? Nasıl gözükür? Sevgini ve şifanı kendine sunmak nasıl gözükür? Kendine uyanmak ve şifayı kendine sunmak senden önce ve senden sonra gelen tüm generasyonlara da doğru akıyor ve şifalandırıyor... Gelecek ve geçmiş bugün, buradan, seninle şifalanıyor... Yeni buradan yaratılıyor; kalbini kendine açmanla, kendine uyanmanla. Sevgiyle...